Son yıllarda, Türkiye'nin tarım ve hayvancılık sektöründe ciddi bir kriz baş gösterdi. Çobanlık mesleği, özellikle kırsal kesimde, gençler arasında cazibesini yitirmiş durumda. Bu durum, hayvancılık sektörünün geleceğini tehdit eden büyük bir soruna dönüşmektedir. İlgili kuruluşlar, çobanlık alanında yaşanan iş gücü kaybının sebeplerini araştırmaya koyulurken, oldukça dikkat çekici bir veri ortaya çıktı: Çoban çalıştırmak isteyen işletmeler, çalışanlarına ortalama 70 bin lira maaş teklif ediyor. Ancak buna rağmen, bu mesleği icra etmek isteyenlerin sayısında önemli bir azalma olduğu gözlemleniyor.

Çobanlık Mesleğine İlgi Neden Azalıyor?

Çobanlık mesleğinin cazibesinin azalmasının birçok nedeni var. Öncelikle, gençler arasında tarım ve hayvancılıkla ilgili meslekler, şehre göç etme eğilimi sebebiyle prestij kaybı yaşıyor. Özellikle eğitimli gençlerin çoğu, yüksek maaşlı ofis çalışanlığı gibi alternatif kariyer yollarını tercih ediyor. Uzun saatler boyunca doğada çalışmanın getirdiği zorluklar, elverişsiz şartlar ve sosyal yaşamdan uzaklık, bu meslek grubunun çekiciliğini azaltıyor. Ayrıca, çobanlık mesleğinin dijitalleşme ve otomasyon ile modernizasyon trendine ayak uyduramaması da, gençlerin bu alana olan ilgisini azaltan bir diğer faktör.

Maaş Yetersizliği mi, Tercihler mi?

Kimi gözlemciler, 70 bin lira maaşın yeterli olduğunu savunsa da, birçok kişi bu teklifi yetersiz buluyor. Özellikle yüksek enflasyon ve yaşam maliyetleri göz önüne alındığında, bu miktarın cazipliği tartışmalı bir hale geliyor. Ayrıca, bu kadar yüksek bir maaşa karşın sunulan çalışma şartları da tepkilere yol açmakta. Uzun saatler çalışmak, fiziksel zorluklar ve yetersiz sosyal haklar gibi faktörler, çobanlık mesleğine olan ilgiyi olumsuz etkileyen unsurlar arasında yer alıyor.

Hayvancılık sektörü, işletmelere önemli gelirler sağlasa da, nitelikli iş gücü eksikliği, verimliliği ve rekabetçiliği ciddi şekilde tehdit ediyor. Uzmanlar, çobanlık mesleğine geri dönüşü sağlamak ve gençları bu sektöre kazandırmak için çeşitli stratejiler geliştirmenin gerekliliğine dikkat çekiyor. Sektördeki çalışanların maaşlarının artırılması, sosyal haklarının iyileştirilmesi ve meslek prestijinin artırılması gerektiği belirtiliyor.

Öte yandan, hükümet ve özel sektörde işverenler, çoban açığını kapatmak için iş gücü istihdamını artırmaya yönelik projeler geliştirmekte. Ancak bu girişimler, ne yazık ki istenilen sonuçları doğurmaktan uzak kalmakta. Çobanlık gibi zor ve meşakkatli bir mesleği icra etmek isteyen gençlerin daha fazla teşvik edilmesi, bu alanda çalışmanın gerek sosyal gerekse ekonomik açıdan öneminin vurgulanması gerekiyor.

Sonuç olarak, Türkiye’nin çoban krizi, yalnızca bir iş gücü eksikliği problemi değil, aynı zamanda toplumun tarım ve hayvancılık sektörüne olan bakış açısının bir yansımasıdır. Yenilikçi çözümler ve hedef odaklı politikalar geliştirilmeden, bu kriz derinleşmeye devam edecek gibi görünüyor. Tarım ve hayvancılık alanında kalifiye iş gücünü artırmak ve bu mesleği cazip hale getirmek, gelecekte ürün kalitesi ve sürdürülebilirlik açısından son derece kritik bir adımdır.